Madagascar, week 2

Op deze eerste dag van onze tweede week hebben we officieel kennis kunnen maken met het Malagassische begrip 'Mora Mora', hetgeen iets betekent als 'slowly / rustig aan'.
Eric (onze gids van de riviertocht) heeft ons deze dag nog op weg geholpen om Antsirabe te verlaten. Hij heeft een busticket gereserveerd naar onze volgende bestemming (Fianarantsoa) en ons naar het taxi-brousse station gebracht. Rond 9.30 uur waren wij op het station aanwezig. Eric vertelde ons dat we nog even moesten wachten. De bus moest nog gewassen worden en daarna zou hij voor komen rijden. Onze bagage werd in het kantoortje gestald en als we hier zouden blijven staan, zou het helemaal goed komen. Nu kwam het moment van afscheid nemen van Eric. Naast de fantastische tour, heeft hij ons ook verder op weg geholpen, is hij heel open geweest en heeft ons veel verteld. Als je dan bijna een week samen op pad bent, is het toch best lastig om doei te zeggen, dat merkten we allemaal.
En daar begon het: wachten in de zon op het taxi-brousse station. Eén ding scheelt, op een station als deze is veel te zien en te beleven. Echt vervelen doe je dan ook niet. Maar op een gegeven moment begint het wel warm te worden en nog weer later ben je het wachten gewoon zat. Je weet niet waar je aan toe bent en hoe lang het nog gaat duren.
Uiteindelijk is het rond 13.15 uur dat er een busje komt voorrijden. De bagage wordt op het dak geladen en we kunnen in het busje gaan zitten. Dat scheelt in elk geval de zon op je hoofd... We zitten naast de chauffeur. In eerste instantie dachten we de beste plekken te hebben, maar gedurende de reis bleek dit niet zo te zijn... Ik zat op een hard tussenstukje tussen twee stoelen en moest gedurende de haarspeldbochten continu meebewegen om niet over de chauffeur of Marc heen te rollen.
Uiteindelijk vertrokken we iets voor 14 uur van het station. Geduld is een schone zaak! Klaar voor een rit dat volgens de Lonely Planet 6 uren zal duren. Maar... we vertrekken niet meteen in de goede richting. Eerst wordt er nog een rondje stad gereden om nog wat mensen van huis op te halen. Hadden wij niet bij het hotel opgepikt kunnen worden??? Het is al tegen drieën als we de stad daadwerkelijk verlaten. De route is werkelijk waar prachtig. Door de bergen, met schitterende uitzichten. Echt genieten! Normaal gesproken is er halverwege ergens een stop. Na drie uurtjes rijden ben ik daar eigenlijk ook wel aan toe. Ik begin trek te krijgen. Na het ontbijt en twee bananen, hebben we nog niks weer gegeten... Maar er wordt maar niet gestopt. En op het moment dat ik denk dat deze reis geen pauze heeft, wordt (naar mijn gevoel vlak voor het eindpunt) het busje toch nog aan de kant van de weg gezet. Een pauze bij een wegrestaurant. Een Fransman met een Malagassische vrouw helpen ons wat op weg. Er is niks vegetarisch, dus ik bestel een bordje witte rijst. Er zat een hele weeïge smaak aan de rijst en met de hap die ik nam, werd ik misselijker. Dan liever geen eten. Na een hap of 5 hield ik het maar voor gezien. Marc en ik wisselden van plek in het busje, waardoor ik de laatste 2 uurtjes nog wat relaxt kon zitten. En dat waren me nog 2 behoorlijke uurtjes. De weg werd erg slecht. Een groot deel van het wegdek was weggeslagen, waardoor er grote gaten waren ontstaan. Echt doorrijden zat er dus niet in...
Uiteindelijk kwamen we rond 22 uur aan in Fianarantsoa (en hebben we geleerd dat er van de tijden in de Lonely Planet niks klopt). Eén voordeel van zo laat aankomen is dat het erg rustig is op het taxi-brousse station en we niet overvallen werden door hordes mensen. Op ons gemak wachtten we op de bagage en namen we een taxi naar het hotel. Een nadeel is dat we niks voor morgen hebben kunnen regelen, waardoor we moeten gokken dat het goed gaat komen met de treinreis die we zo graag willen gaan doen.

De volgende dag is het vroeg op staan. Om 7 uur vertrekt er een trein naar Manakara en er staat beschreven dat het een fantastische rit is, die je echt mee moet maken. Om half 7 staan we op het station, waar het al erg druk is. Hopen dat we nog een kaartje kunnen bemachtigen. We vinden een loket en sluiten aan in de rij. Achter ons wordt Nederlands gesproken. Het kon niet missen, Nederlanders zijn overal, maar nu hebben we ze dan ook ontmoet! We maken kennis met Wilco en Hinke en horen dat het nog niet zeker is dat de trein vertrekt, omdat tijdens de vorige reis de locomotief is ontspoord. Omdat alle locals nog rustig staan te wachten, blijven wij dat ook maar doen. Om 7 uur gebeurt er nog weinig. Door wat te kletsen, gaat de tijd snel voorbij. Op een gegeven moment zien we een trein rijden. We vermoeden dat we dus kunnen vertrekken vandaag, als we nog aan een kaartje kunnen komen. Het loket is de hele tijd dicht. Als de deuren van het station open gaan is het een wirwar aan mensen. Iedereen wil de trein in. Het loket gaat open en na lang wachten hebben wij rond 9 uur een treinkaartje! Eerste klas ook nog eens! We stappen in en ontmoeten in onze wagon Diana. Ook Wilco en Hinke stappen bij ons in en we kunnen gezellig Nederlands kletsen met zijn allen. Rond 9.30 uur vertrekt de trein. De Lonely Planet heeft het over een reis van 7-12 uren. Wij gaan uit van het ergste en verwachten dat we rond 22 uur aan zullen komen in Manakara. De Lonely Planet heeft wel gelijk als het gaat om een reis die je niet zal vergeten. De uitzichten zijn prachtig, maar het mooiste vind ik de stops op de stationnetjes. Daar zie je het echte leven van de Malagassiërs. Mensen die proberen hun eten te verkopen of ze hebben kettingen of vanille te koop. Kinderen die vragen om snoepjes, koekjes, kleding of een pen. Jongens en meisjes die beginnen te puberen en stoer of giechelend contact maken met de toeristen in de trein. We kopen en we geven, waarbij ik bij het geven het mooiste vind dat kinderen met elkaar delen. Een wat ouder kind krijgt een koekje, maar geeft het aan een jonger kind op haar rug. We geven een kind twee bananen, welke worden gedeeld met andere kinderen. We maken veel foto's, want de kinderen vinden het prachtig om te poseren voor de foto. De stops zijn wisselend van 10 minuten tot twee uren, afhankelijk van wat er gelost moet worden. Al snel snappen we waarom de reis dus zo lang gaat duren...
Het is jammer dat we te laat vertrokken zijn en in het begin al lange stops hebben gehad. Volgens de reisgids is namelijk de tweede helft van de reis qua uitzichten het mooist en juist die tweede helft valt bij ons in het donker. Na heel lang zitten en een dutje tussendoor, komt de reis uiteindelijk tot een einde. Het is maar liefst 1.30 uur en we hebben dus 16 uren over de reis gedaan. Marc en ik hebben nog geen hotel en Diana ook niet. Zij heeft twee Belgen ontmoet (Philippe en Ilse) en zij hebben een kamer in hetzelfde hotel als Wilco en Hinke. Op hoop van zegen gaan we met ze mee en we laten ons vervoeren in een soort laadbak van een motor. Zeven mensen met hun backpacks en handbagage is even proppen, maar we krijgen het voor elkaar. Er is geen kamer meer voor ons, maar er staat wel een gids (Arthur) te wachten die toeristen opvangt als de trein laat aan komt. Hij brengt ons naar een ander hotel en zorgt dat we de volgende dag hier weer zullen komen.
Manakara is een plaatsje aan het strand en we hopen op uitslapen en een relaxdagje. Uitslapen is gelukt, maar we worden wakker en het regent. Een stranddag zal het niet worden vandaag.
Arthur heeft wel een leuke tour voor ons en we varen naar een soort kruidentuin waar hij ons van alles vertelt over de werking van de planten. Ook meren we nog aan bij een vissersdorpje, waar veel op haaien wordt gevist. We lopen daar rond en kijken naar de eenvoud waarin deze mensen leven. Aan de ene kant van het dorpje kijk je uit op de zee, de andere kijkt uit op de rivier. Als we terugvaren kunnen we genieten van een prachtige zonsondergang en van zingende roeiers die ons zo snel mogelijk naar de kant willen roeien. We eten met zijn allen en omdat een groot deel van ons dezelfde kant op wil, regelen we met Arthur privévervoer. We hebben wel zin in een relaxte reis en wat ruimte in de auto...

De volgende dag vertrekken we met zijn vijven (Wilco en Hinke blijven langer in Manakara) naar Ambalavao. Dit is de plek om een tour te kunnen starten in het d'Andringitra nationaal park. De auto staat keurig op tijd voor, de chauffeur rijdt netjes en we hebben het naar onze zin in de auto. Goede keuze, dat privé vervoer! Tot dat...
Vlak voordat de hobbelweg naar Fianarantsoa start, is er een politiecontrole. Die is er soms om de 500 meter, dus dat zijn we wel gewend. Maar onze chauffeur moet uitstappen en komt ons later melden dat hij ons tot aan de stad mag rijden en daarna niet verder mag, omdat zijn papieren niet in orde zijn. Hij gaat een ander busje voor ons regelen en geeft aan dat het ons niks extra's zal gaan kosten. We rijden de hobbelweg af naar Fiana en komen aan bij een tankstation. Er staat een busje voor ons klaar en in principe hoeven we alleen maar over te laden. Maar onze nieuwe chauffeur wil meer geld dan dat wij nog bij moeten betalen (we hebben al een groot deel van het geld aan Arthur gegeven). Op dit punt komen we er achter dat er iets mis is gegaan met de betaling. Onze eerste chauffeur zegt minder geld te hebben gekregen dan wij hebben gegeven. Eigenlijk moeten we hem dus nog bij betalen en de nieuwe chauffeur wil ook extra geld. We hebben geen idee meer waar we in zijn beland en waar de waarheid ligt. Heeft Arthur geld achter gehouden? Liegt de eerste chauffeur dat hij te weinig geld heeft gekregen? Werken chauffeur 1 en 2 samen? Misschien zit zelfs de politie wel in het 'complot'. Omdat we toch echt verder willen, het einde van de middag nadert (en in het donker reizen -na 18 uur dus- wordt afgeraden, besluiten we akkoord te gaan met de prijs van chauffeur 2, maar willen we dat hij het dan afhandelt met chauffeur 1.
De bagage wordt overgeladen en we vertrekken. Eerst naar het hotel van Philippe en Ilse, omdat zij daar een deel van hun bagage hadden achter gelaten. Als we daar aankomen en het hotelpersoneel ziet bij wie we in het busje zitten, wordt ons afgeraden om verder met ze te reizen. Deze mensen zijn niet te vertrouwen en zitten in de verdovende middelen. Ok, veiligheid boven alles. Nu alleen onze bagage terughalen en proberen ons geld terug te krijgen. En dat gaat niet zomaar.
Wij geven aan dat we vinden dat het te laat is geworden, dat we moe zijn en dat we besloten hebben om toch in het hotel te blijven. Zij vinden dat wij de deal onderbreken en dat we daarmee ons geld kwijt zijn. Wij vinden dat ze al van ons geld getankt hebben en dat ze geen benzine aan ons kwijt zijn, dus wij willen het resterende bedrag terug. In eerste instantie krijgen we een beetje geld. De rest is bij chauffeur 1. Chauffeur 2 wil het wel met ons uitpraten, maar dan beneden (het hotel ligt wat hoger) en met de politie er bij. Wij willen niet met ze naar beneden, omdat we het niet vertrouwen. Uiteindelijk gaan we wel mee naar beneden, omdat er ook iemand van het hotel mee gaat, die voor ons gaat onderhandelen. We komen uit bij het busstation, waar je vanwege de chaos, drukte en invallende duisternis liever niet wilt zijn. We moeten hier wachten op chauffeur 1. Als die is gearriveerd, gaan Philippe, Ilse en de hotelmedewerker met de mensen in het busje zitten en blijven Marc, Diana en ik aan de kant van de weg staan. Dit is overigens een open riool, mensen komen gewoon naast je staan/zitten plassen en poepen. Vieze, ranzige stinkstad is hoe we nu over Fiana denken. Het duurt en het duurt en als er 2 uren verstreken zijn, is het eindelijk rond. De hotelmedewerker heeft telefonisch gedaan alsof hij van de politie was, waardoor Arthur heeft bekend dat hij geld heeft achtergehouden. Hij belooft chauffeur 1 dat terug te betalen, waardoor hij ons het geld weer terug geeft. Eindelijk maar toch kunnen we naar het hotel terug! Dat blijkt trouwens vol te zitten, waardoor we naar een nevenlocatie moeten.
Vrij laat op de avond zitten we aan tafel, hebben we besloten dat we dit verhaal afsluiten en praten we met de hotelmedewerker over de tour die we willen gaan doen. Twee dagen gaan we het park in. De deal wordt gesloten en dan kunnen we gaan slapen!

Na een nacht in een duister hotel, is het tijd voor de start van onze tour. We worden opgehaald en naar Ambalavao gereden. Daar kunnen we bij een bakkerijtje wat eten en drinken en hebben we tijd om een marktje te bezoeken. Onze gids (de hotelmedewerker van gisteren) doet wat boodschappen voor de tour. We stappen over in een 4x4 en rijden naar de entree van het park. Het is een mooie weg, maar doordat het een zandpad is, stuift het behoorlijk en dat merk je wel... stoflongen zijn het gevolg. Na een lunch bij een riviertje en een prachtige houten brug, vervolgen we onze reis. We moeten eerst naar de entree van het park rijden, daar de spullen huren en gaan er dragers mee. Het laatste stuk lopen we omhoog totdat we bij de plek zijn waar we zullen overnachten. Het wordt later en later en ik zie het al gebeuren dat we niet voor het donker op plek van bestemming zullen zijn. Bij de entree regelt onze gids de spullen en de dragers en stapt iedereen in de auto voor het laatste stukje rijden. Dat laatste stukje kunnen we niet uitrijden, want zelfs de 4x4 komt vast te zitten in een kuil. We stappen uit en lopen zelf verder omhoog. Bij de start van de wandeltocht ontmoeten we Jerome, onze wandelgids door het park. Hij loopt met ons de weg omhoog naar de 'camping'. Het is nog zo'n anderhalf uur lopen naar boven. Net als we bij een mooi uitkijkpunt zijn, is de zonsondergang en dat ziet er prachtig uit. Het laatste stukje lopen we in het donker. Gelukkig heb ik een hoofdlamp, waardoor het goed te doen was.
Bovenaan was er veel wind en was het koud. We trekken al onze kleren die we mee hebben aan en zijn blij met de thee die geschonken wordt. In een hutje wordt gekookt en een kampvuurtje gemaakt. Op de vlakte worden tentjes voor ons opgezet. We warmen ons aan de thee en het vuurtje, proeven verschillende soorten rum die voor ons is meegenomen en wachten op het eten. Het is niet zo verrassend meer voor mij, maar het eten valt me niet goed en ik geef het deels aan de rest. Na het eten beginnen de dragers te zingen en te dansen. Erg leuk! We zingen en dansen met ze mee en laten ook wat Nederlandse liederen horen. Daarna is het echt tijd om ons 'bed' op te gaan zoeken. Het moment dat we er achter komen dat dit niet is geregeld. Er zijn geen matjes en geen slaapzakken (wel beloofd toen we de deal sloten). We mogen dus in de tent gaan liggen, rechtstreeks op de koude ondergrond en krijgen een dun dekentje mee dat te klein is om je hele lichaam te bedekken. We zitten op een hoog punt, het waait hard en de gevoelstemperatuur is echt rondom het vriespunt... slaap lekker! Dat hebben we dus niet gedaan. Ik heb geen oog dicht gedaan en heb het nog nooit zo koud gehad! Ik durfde ook niet te gaan slapen, want als ik mijn ogen dicht deed, voelde ik het in mijn hoofd wegglijden. Ik was bang om het bewustzijn te verliezen door onderkoeling. Een helse nacht dus! Ik ben denk ik nog nooit zo blij geweest dat het 6.15 uur was en dat ik mocht op staan :)
Na een slecht ontbijt (cake en een stukje stokbrood) voor de hike die ons stond te wachten, gingen we op pad. Nog een klein stukje omhoog en daarna een groot deel vlak lopen. We hoopten flink op te warmen door het lopen, maar de zon brak maar niet door en het bleef stevig waaien. Ik besloot om stevig door te lopen, om toch iets van warm te worden. Mijn handen leken bevroren en toen we eenmaal het punt bereikt hadden waar we de daling in zouden zetten, begon het ook nog te regenen. Ondanks de omstandigheden zat ik lekker in de hike. Ik had de smaak te pakken, vond het pad goed begaanbaar, 'denderde' de traptreden af en kon op die manier de rest helpen waar nodig. Tot dat het moment kwam dat ik zelf hulp nodig had...
Het was al rond half 2 en ik was duidelijk toe aan eten. Vermoeidheid sloeg toe, trek, duizelig en toen (zo'n 5 minuten voor de lunchplek) ging het mis. Het pad was zeer steil en glad door de regen. Ik zette mijn voet neer en gleed zo onderuit. Kan gebeuren. Vijf meter verder gleed ik weer onderuit. Ik kwam wat wiebelend op mijn benen te staan, want het vertrouwen in jezelf zakt ook wat in. En ja hoor, daar kwam de derde val. En dit was een echte. Ik probeerde op te staan, maar de pijn kwam hevig binnen in knie en elleboog. En vanwege de pijn aan mijn elleboog, sloeg ook de schrik toe (nog geen jaar ontslagen uit het ziekenhuis en nu alweer trouble???). Ik stond op, maar kon niet goed op mijn knie leunen. Door de pijn en de schrik werd ik duizelig en dacht ik flauw te gaan vallen. Ik ben weer gaan zitten en heb gewacht tot Jerome de dragers heeft kunnen bereiken en naar ons toe liet komen. Na wat eten, drinken en bijkomen, werd ik overeind geholpen. Mijn tas werd overgenomen en ik kon weer wat op mijn knie leunen. Met twee mensen naast mij, heb ik het laatste stukje over het gladde gebied naar de lunchplek gelopen. Met alleen wat blauwe plekken en schaafwonden kon ik ook na de lunch de tocht vervolgen. Dit verliep alleen wat moeizamer, gezien het bestond uit veel traptreden en met een pijnlijke knie loopt dat niet echt lekker.
Uiteindelijk is het ons allen gelukt het eindpunt te bereiken en kwamen we voor het donker aan!We hebben duidelijk ons feedback gegeven aan de gids over het slapen en het eten. Vermoeid vervolgden we de reis in de 4x4 terug naar Ambalavao. Daar konden we gelukkig terecht in een zeer relaxt hotel, met een fantastische eigenaar en kok én... een warme douche!

Die avond hebben we het vervolg van de reis besproken. Diana zou eigenlijk terug naar Fianarantsoa omdat ze daar met Jonathan had afgesproken om naar een ander nationaal park te gaan. Philippe, Ilse, Marc en ik wilden rechtstreeks naar dat park. Diana besloot met ons mee te reizen en Jon te contacten, zodat we nog steeds met zijn vijven verder zouden gaan. We wisten niet precies hoe het zat met een taxi-brousse, maar besloten om dat morgen maar af te gaan wachten. We zouden er niet vroeg voor op gaan staan, want een beetje slaap konden we wel gebruiken!
Na een goede nachtrust kwamen we er achter dat de taxi-brousse al om 6.30 uur was vertrokken. Gelukkig zijn we nog steeds met een groep en hebben we de mogelijkheid om privé vervoer te regelen. Dan nog maar een dagje extra in luxe reizen.
Na een fantastisch ontbijt laten we ons rijden naar de volgende bestemming: Ranohira. Zuchtend en kreunend (iedereen heeft mega spierpijn) stappen we in de auto en hebben we een zeer rustige rit dat ditmaal zonder gekkigheid verloopt.
In Ranohira vinden we een hotel en als we daar aan tafel zitten, komt Jon binnenlopen. Vanaf dit moment vervolgen we de reis met zijn zessen.

En... zoals ik in het eerste verhaal aangaf dat we al snel in de gaten hadden dat we tijd te kort zouden komen, is het aan het einde van deze tweede week rond: ons ticket is om geboekt en we kunnen een kleine week langer blijven :)